ارزیابی کیفی پیاده‌راه‌های شهری در شهرهای ایرانی (نمونه موردی پیاده‌راه بوعلی شهر همدان)

پیاده‌روی قدیمی‌ترین شکل جابه‌جایی انسان در فضاست که می‌توان آن را حق طبیعی استفاده‌کنندگان از فضای شهری دانست. تا قرن قبل اکثر شهرها در مقیاس حرکت عابر پیاده بوده و محورهای پیاده به‌ویژه در مراکز شهری که مکان‌های اصلی خرید و گردش و عبور شهروندان به شمار می‌آمدند. با ورود رویکرد پیاده مداری در دو دهه اخیر به‌عنوان استراتژی‌ شهرسازی به نظر می-رسد مکان‌یابی و عدم مطالعه کافی بر روی این فضاها نتوانسته است نقشی که این فضاها باید درراستای بازتولید عرصه عمومی ایجاد کنند به وجود آورد. در همین راستا پژوهش حاضر بامطالعه و بررسی میدانی و تحلیلی خیابان بوعلی همدان به‌عنوان نمونه موردی سعی در شناخت نقاط ضعف و میزان موفقیت پیاده‌راه‌ها به‌عنوان عرصه‌هایی عمومی است. یافته‌های ناشی از تحلیل داده-ها بیانگر این حقیقت هستند که مهم‌ترین عامل در بازتولید عرصه‌های عمومی و فضای شهری در بیشتر پیاده‌راه‌ها شناخت و مطالعه این مکان‌ها با توجه به سازگاری با تصاویر ذهنی مردم هست تا این امر موجب کارکرد هرچه بیشتری آن‌ها درراستای ایجاد تعاملات اجتماعی شود.